Publikacje
Obecnie uważa się, że u podstaw rozwoju niewydolności serca leży koncepcja neurohormonalna. Zakłada ona nadmierną aktywację układów współczulnego i renina-angiotensyna-aldosteron (renin-angiotenin-aldosterone, RAA) oraz wzrost sekrecji wazopresyny, endoteliny i peptydów natriuretycznych (1). Pobudzenie układów neuroendokrynnych we wczesnej fazie niewydolności serca jest mechanizmem kompensacyjnym, ponieważ poprawia kurczliwość mięśnia sercowego.
Postrzeganie β-adrenolityków jako leków stosowanych w niewydolności serca w ostatnich 30 latach uległo całkowitej zmianie. Z zabronionych stały się zalecanymi, a odstąpienie od ich stosowania w przypadku braku przeciwwskazań można uznać za błąd w sztuce.
Ostra niewydolność serca (ONS) czyli ostra dekompensacja krążenia to nagłe pojawienie się lub nasilenie objawów podmiotowych i przedmiotowych niewydolności serca (NS) wymagające natychmiastowego leczenia. Może ona być wynikiem zaostrzenia istniejącej już wcześniej przewlekłej NS lub objawią się de novo (1). Według rejestru ADHERE (Acute Decompensated Heart Failure National Registry) wśród chorych hospitalizowanych z powodu ONS zdecydowaną większość (79%) stanowią osoby już wcześniej leczone.
Podane poniżej zasady leczenia farmakologicznego niewydolności serca (HF) oparte są głównie na obowiązujących wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC) opublikowanych w roku 2008 (1) oraz Amerykańskiego Towarzystwa Kardiologicznego z roku 2009 (2). W tekście zastosowano powszechnie znaną klasyfikację dowodów naukowych (klasy I-III) i ich poziomów wiarygodności (poziom A-C) (1,2).
U chorego z niewydolnością serca (NS) badanie echokardiograficzne (Echo) pozwala ustalić przyczynę, stopień zaawansowania choroby podstawowej oraz pomaga w ocenie ryzyka nagłej śmierci sercowej.
05.03.2010
Główne stany doprowadzające do objawów ostrej niewydolności serca to: ostre zespoły wieńcowe (w tym przede wszystkim zawał serca z uniesieniem odcinka ST i jego powikłania), zaburzenia rytmu serca i przewodzenia, zapalenie mięśnia sercowego, zatorowość płucna, przełom nadciśnieniowy, infekcyjne zapalenie wsierdzia, tamponada worka osierdziowego, ostre rozwarstwienie aorty, guz chromochłonny nadnerczy, stany doprowadzające do tzw. zespołu dużego rzutu serca oraz zaostrzenie przewlekłej niewydolności serca.
04.03.2010
Wraz z wydłużaniem się średniego czasu życia w krajach rozwiniętych mamy do czynienia ze starzeniem się społeczeństw. Fakt ten oraz coraz większe możliwości kardiologii interwencyjnej i polifarmakoterapii skierowanej na leczenie ostrych zespołów wieńcowych czy wad zastawkowych serca przekładają się na lawinowy wzrost liczby pacjentów z niewydolnością serca (HF).
04.03.2010
Zakażenia górnych dróg oddechowych (zapalenie gardła i migdałków podniebiennych, zatok, ucha środkowego, nagłośni, krtani) i dolnych (zapalenie oskrzeli, oskrzelików, płuc) należą do najczęstszych schorzeń, z którymi styka się lekarz praktyk. Większość zakażeń dróg oddechowych ma etiologię wirusową, zdecydowanie rzadziej wywoływane są przez bakterie. Zmniejszenie ryzyka chorób infekcyjnych układu oddechowego ma znaczenie w każdym wieku, szczególnie zaś w grupach ryzyka (np. dzieci uczęszczające do przedszkola lub żłobka, osoby w podeszłym wieku) i jest ważnym zadaniem dla służby zdrowia.
12.11.2009
Choroby układu krążenia (ChUK) stanowią główny problem zdrowotny w krajach rozwiniętych ekonomicznie i mają coraz większe znaczenie w krajach rozwijających się. Szacuje się że, zwłaszcza w krajach o wysokim wzroście gospodarczym, są one przyczyną około 50% wszystkich zgonów. Ograniczają ponadto sprawność człowieka oraz zmniejszają jego zdolność do udziału w życiu zawodowym i publicznym.
05.11.2009
Przez wiele lat najczęstszą przyczyną schyłkowej niewydolności nerek było kłębkowe zapalenie nerek. Obecnie najliczniejszą grupę chorych leczonych nerkozastępczo stanowią pacjenci z nefropatią cukrzycową. Współistnienie cukrzycy i CKD znacząco zwiększa ryzyko niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych i rozwoju niewydolności serca, która dotyczy blisko 50% chorych z nefropatią cukrzycową.
04.11.2009