Publikacje
Przeszczepienie nerki to wciąż najlepszy sposób leczenia pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek. Dwukrotnie przedłuża prognozowany czas przeżycia, o 60% zmniejsza ryzyko zgonu i istotnie poprawia jakość życia w stosunku do pacjentów dializowanych
09.03.2016
Odpowiedź immunologiczno-zapalna na obce antygeny przeszczepu nosi nazwę procesu odrzucania. Odrzucanie może mieć charakter komórkowy (odrzucanie T-komórkowe) lub humoralny – zależny od przeciwciał przeciwko antygenom dawcy.
Zakażenia należą do najczęstszych powikłań u biorców przeszczepu nerki. Ekspozycja na mikroorganizmy może być środowiskowa lub endogenna. Na upośledzoną odpowiedź układu immunologicznego składa się wiele czynników, w tym: stosowanie leków immunosupresyjnych, integralność barier (tj. skóry i błon śluzowych), współistnienie innych chorób, neutropenia, limfopenia, zaburzenia metaboliczne (cukrzyca, mocznica), niedożywienie.
Przeszczepienie nerki jest uznaną metodą leczenia schyłkowej niewydolności nerek. Procedura ta jest wykonywana u pacjentów od 12. miesiąca życia do powyżej 75. roku życia. Najczęstszymi przyczynami schyłkowej niewydolności nerek w Polsce są: nefropatia cukrzycowa, kłębuszkowe zapalenie nerek i nefropatia nadciśnieniowa.
Udowodnienie, że objawy cukrzycy spowodowane są deficytem insuliny oraz wprowadzenie jej do użytku klinicznego w latach 20. XX wieku pociągnęło za sobą poważne następstwa. Z jednej strony pojawiła się nowa grupa pacjentów ze specyficznymi problemami, które można określić jako odległe powikłania cukrzycy, z drugiej rozpoczęto intensywne prace nad opracowaniem metody leczenia cukrzycy za pomocą przeszczepienia allogenicznego trzustki. Przełomowe odkrycia z zakresu immunologii i farmakologicznej immunosupresji dokonane w drugiej połowie XX wieku, które dały podwaliny pod całą transplantologię, umożliwiły również pierwsze przeszczepienie trzustki.
Każdego roku wzrasta liczba chorych oczekujących na przeszczep nerki (KTx), pomimo zwiększania liczby wykonywanych transplantacji. KTx od dawcy żywego (LRD) jest jednym ze sposobów zwiększenia liczby transplantacji, skrócenia czasu oczekiwania na przeszczepienie, często z możliwością znaczącego skrócenia lub nawet całkowitego uniknięcia dializoterapii – w przypadku przeprowadzenia przeszczepienia wyprzedzającego.
07.03.2016
Prawidłowe funkcjonowanie przeszczepionej nerki zależy od adekwatnego leczenia immunosupresyjnego, które hamuje aktywność systemu immunologicznego biorcy ukierunkowaną przeciwko antygenom dawcy narządu.
Jednym z podstawowych problemów obecnej medycyny transplantacyjnej jest uszkodzenie narządów związane ze zmianami zachodzącymi podczas ich niedokrwienia oraz w trakcie i po reperfuzji. Wiadomo, że uszkodzenie to jest kluczowym czynnikiem, który wpływa na wczesne i odległe wyniki przeszczepiania narządów. Niektórzy autorzy sugerują nawet, że może mieć ono większe znaczenie dla przeżywalności przeszczepu niż odpowiedź immunologiczna.
Właśnie mija 50 lat od pierwszego w Polsce udanego przeszczepienia nerki pobranej ze zwłok. 26 stycznia 1966 r. zespół I Kliniki Chirurgii Ogólnej Akademii Medycznej w Warszawie kierowany przez prof. Nielubowicza ze wsparciem zespołu prof. Orłowskiego przeszczepił nerkę 18-letniej uczennicy szkoły pielęgniarskiej, Danucie Milewskiej.
W styczniu 2016 r. mija 50 lat od pierwszego w Polsce przeszczepienia nerki od dawcy zmarłego (26 stycznia 1966, Warszawa) oraz od dawcy żywego (31 marca 1966, Wrocław). Stały rozwój w zakresie diagnostyki chorób nerek, jak i starzenie się społeczeństwa powodują, że chorych z przewlekłą chorobą nerek w ostatnim jej stadium zaawansowania stale przybywa.