Publikacje
10.06.2016
Fenotyp to zespół cech (morfologicznych, anatomicznych, fizjologicznych, biochemicznych, immunologicznych) organizmu człowieka, wykształconych w czasie jego rozwoju osobniczego (ontogenezy), który zależny jest od jego składu genowego (genotypu) i oddziałujących nań czynników środowiskowych. Fenotyp przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) należy natomiast rozumieć jako pojedynczą cechę lub kombinację cech, którymi można opisać różnice osobnicze pomiędzy chorymi na POChP w zakresie najważniejszych elementów klinicznych tej choroby (objawów, zaostrzeń, progresji, ryzyka przedwczesnego zgonu i odpowiedzi na leki).
09.06.2016
Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) charakteryzuje się słabo odwracalnym ograniczeniem przepływu powietrza przez drogi oddechowe spowodowanym nieprawidłową odpowiedzią zapalną płuc na inhalację szkodliwych pyłów lub gazów. Jest to najczęstsza przewlekła choroba układu oddechowego u dorosłych; według raportu Global Initiative for Obstructive Lung Disease (GOLD) stanowiła szóstą przyczynę zgonów na świecie, przewiduje się, że w 2030 r. będzie zajmowała miejsce czwarte.
08.06.2016
Receptory a- i b-adrenergiczne występują w całym organizmie, a ich pobudzenie zapewnia różne efekty fizjologiczne. Wśród receptorów b wyróżnia się receptory b1, b2 i b3. W mięśniu serca występują receptory b1 i b2, w mniejszym stopniu b3. Pobudzenie receptorów b w mięśniu serca zwiększa kurczliwość i przyspiesza częstość rytmu serca, może prowadzić do przerostu mięśnia serca i powodować działanie kardiotoksyczne.
06.06.2016
Terapia wziewna od wielu lat jest z powodzeniem stosowana w leczeniu przewlekłych obturacyjnych chorób układu oddechowego, takich jak astma oskrzelowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). Podstawową i ogromną jej zaletą jest to, że dostarcza leki bezpośrednio do miejsca, w którym toczy się proces chorobowy.
03.06.2016
Określenie POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc) zostało wprowadzone w 1964 r. Połączono wówczas dwie znane od ponad 100 lat zależne od nikotyny choroby: PZO (przewlekłe zapalenie oskrzeli) zdefiniowane przez Fletchera z Londynu oraz rozedmę opisaną przez Burrowsa z Chicago.
03.06.2016
24.05.2016
1
Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych (PZZP) jest częstym problemem w codziennej praktyce zarówno lekarzy rodzinnych, jak i laryngologów. Prawidłowe postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne ma w tej chorobie istotne znaczenie, także w codziennej praktyce pulmonologów i alergologów ze względu na silny związek pomiędzy występowaniem przewlekłego zapalenia zatok przynosowych i astmy oskrzelowej oraz alergicznego nieżytu nosa (ANN).
24.05.2016
1
24.05.2016
Alergiczne zapalenie spojówek (allergic conjunctivitis, AC) jest chorobą zasługującą na szczególną uwagę, gdyż stanowi jedno z najczęstszych schorzeń przedniej powierzchni narządu wzroku, a przy tym jest jedną z najmniej zbadanych i poznanych manifestacji alergii narządowych. Szacuje się, że może dotyczyć nawet do 30% populacji ogólnej, towarzysząc aż do 70–90% osób chorujących na alergiczny nieżyt nosa (ANN).
24.05.2016
24.05.2016
Historia stosowania donosowych prób prowokacyjnych alergenem (DPPA) sięga drugiej połowy XIX wieku. Jako pierwszy DPPA zastosował Blackley, który sam cierpiał z powodu alergicznego nieżytu nosa (kataru siennego) (ANN). Aplikował sobie zarówno suszone, jaki i świeże pyłki drzew oraz traw bezpośrednio na błonę śluzową nosa, języka, ust oraz twarz, a także drogą wziewną. W każdej z tych prób wywoływał u siebie objawy alergii. Był to bardzo ważny krok w historii diagnostyki alergii wziewnych, gdyż poprzez zastosowanie prowokacji donosowej alergenami udowodniono przyczynę występowania alergicznego nieżytu nosa.
24.05.2016
23.05.2016
W 1993 r. Attwood i wsp. opisali nowy zespół kliniczny polegający na śródnabłonkowym nacieku eozynofilów u pacjentów z dysfagią i prawidłowym wynikiem pH-metrii 24-godzinnej. Zespół ten był odmienny od choroby refluksowej i obecnie znany jest jako eozynofilowe zapalenie przełyku (EZP). Jest to choroba atopowa przełyku, której częstość występowania w ostatnich latach dramatycznie wzrasta.
23.05.2016
23.05.2016
W celu uzyskania odpowiedniej jakości produktów żywnościowych obecnie stosuje się ponad 2500 dodatków do żywności. Stanowią one wyjątkowo niejednorodną grupę substancji, zarówno pod względem pochodzenia (syntetyczne i naturalne), jak i budowy oraz reaktywności chemicznej. Terminem „dodatku do żywności” według Kodeksu Żywieniowego (Codex Alimentarius), Organizacji do Spraw Żywności i Rolnictwa ONZ (Food and Agriculture Organization, FAO) i Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization, WHO) określa się każdą substancję, która nie jest spożywana jako żywność i nie jest stosowana jako typowy składnik żywności, niezależnie od wykazywania przez nią wartości odżywczych, specjalnie dodawaną do żywności na każdym etapie procesu technologicznego.
23.05.2016
